म्याग्दी । रघुगंगा गाउँपालिका–६ ठाडाखानीका खिमप्रसाद छन्तयाल जन्मजात दृष्टिविहीन हुन्। उनले सानैमा बुबाआमा गुमाए। बाबुआमाको निधनपछि रोजगारीको खोजीमा भारत पसेका दाजु पनि उतै बेपत्ता भए। दिदी विवाह गरेर गइन्। एउटी बहिनी छिन् उनीजस्तै दृष्टिविहीन। घरमा दुई दृष्टिविहीन दाजुबहिनी मात्र छन्। ५५ वर्षीय खिमप्रसादले धेरै हिउँद र वर्षा काटे। तर, उनको जीवनमा कहिल्यै वसन्त आएन। उनले खुसीको अनुभूति गर्नै पाएनन्।
विकट क्षेत्रमा पर्ने ठाडाखानीका बासिन्दा उनको बाँच्ने आधार केही नभएपछि जीवनलाई सधैंका लागि विश्राम दिने प्रयास पनि नगरेका होइनन्। तर, पनि उनी सांसारिक जीवनबाट भाग्न सकेनन्। गाउँमै विवाह गरेकी दिदी, आफन्तको सहयोगमा बिहानबेलुकी छाक टार्थे। सधैं मागेर गुजारा चलाउन गाह्रो भएपछि उनले बाँसको चोयालाई सहारा लिए। दुई दशकदेखि चोया बटार्दै र मिलाउँदै डोको बुन्दै आएका छन्। तर, छन्त्यालले जीवन चोयाजस्तै चिरिँदै छ। त्यही चोयाबाट बनेको डोकोजस्तै रित्तो छ। उनी छामछुम गरेर चोया काड्छन्।
डोको बुन्छन्। बेचबिखन गर्दै आएका छन्। ‘घरमा एक्लै छन्,’ वडा सदस्य टेकजित छन्त्यालले भने, ‘गाउँमा धेरै दुःख पाउनेमा उनका नाम अगाडि आउँछ।’ वडा सदस्य छन्त्यालका अनुसार घरमै सहयोग गर्ने सदस्य नहुँदा विवाह गरेर गएकी दिदी, आफन्त र गाउँलेको सहयोग गर्दै आएका छन्। ‘गाउँमा अभावको अर्को नाममै खिमप्रसाद हो,’ छन्त्यालले भने, ‘कतैबाट आर्थिक सहयोग भए उनलाई जीवन चलाउन निकै सहज हुने थियो।’
प्रतिक्रिया