पाेर्चुगलकाे राजधानी लिस्वनमा रहेकाे अलमेदा पार्क ।

जाडो मौसममा धेरै प्रौढ मानिसहरु दिउँसोको समयमा लिस्बनको मुटुमा रहेको अलमेदा पार्कमा घाम तापिरहेका रहेका भेटिन्छन् । त्यहाँ भेटिने मानिसहरुमध्ये नेपालीहरु पनि छन् । अलमेदा पार्कमा नै भेटिएका थिए, चितवनका चन्द्र रिजाल ।

उनी तीन महिनाअघि पोर्चुगल आएका हुन् । उनका छोरा र बुहारी पोर्चुगलमा नै छन् । उनलाई छोराले स्पन्सर गरेर ल्याएका हुन् । यता आएपछि पार्कमा समय बिताउन आउने क्रममा उनले अन्य प्रौढ नेपालीहरु पनि भेटे । चिनजान बढ्दै जाँदा फूर्सदमा गफ गर्ने समूह नै बन्यो । शुरुमा नयाँ ठाउँ र नयाँ परिवेशमा घुलमिल हुन नसक्दा आएको पहिलो महिना नेपाल नै फर्कौंफर्कौं लागेको थियो । तर एक्लो छोरो छोडेर जान सकेनन् । उनी भन्छन्, ‘भिसा नआउँदा पोर्चुगल कहिले जाने होला, छोरो कहिले भेट्ने होला भनेर सोच्थेँ ।, उनी थप्छन्, ‘छोरो भेट्दा खुसीको सीमा नै थिएन, तर भाषा र रहनसहन नबुझ्दा शुरु-शुरुमा नेपाल नै फर्किन मन लागेको थियो ।’

पछिल्लो पटक रिजाल जस्तै यहाँ कर्मथलो रहेका धेरै नेपालीहरुका बा-आमाहरु पारिवारिक पुनर्मिलन भिषा अन्तर्गत पोर्चुगल आएका छन् । बिशेषगरी जाडो मौसममा अलमेदा पार्कमा मात्रै दर्जनौं नेपाली बुढाबुढीहरु घाम ताप्न निस्किएका भेटिन्छन् । यही पार्कमा भेटिएका झापाका दीपक प्रसाईं र उनकी श्रीमती पार्कमा रहेको बाल उध्यानमा नातिलाई पिङ खेलाइरहेका थिए । निजामती सेवाबाट भर्खरै अवकाश भएका उनी युरोप आएको पहिलो पटक भने होइन । सेवामा रहँदा थुप्रै पटक आएका थिए तर अफिसियल कार्यक्रममा आउँदा सधैं हतारमा हुने उनलाई अहिले भने आनन्द छ । उनको बिचारमा नेपालकै हावापानीसँग मेल खाने भएकाले पोर्चुगलको बसाईं आनन्द रहेको छ । जागिरे जीवनमा सधैं हतार र व्यस्तताबाट गुज्रिएको उनले पोर्चुगलमा आएर रमाइलो जीवन बिताएको महसुस गरेका छन् । उहाँका अनुसार केही महिनापछि नेपाल फर्किने तर आउनेजाने क्रम निरन्तर रहने बताउँछन् । उनको श्रीमती मनकुमारी प्रसाईंको भने विदेश भ्रमण पहिलो रहेकोले सबै नौलो लागेको तर परिवारसँग रमाउँन पाउँदा खुसी लागेको बताइन् ।

यसअघि गाउँबाट कहिल्यै काठमाडौं नआएका खोटाङका पृथीराज राईको दम्पती भने एकैचोटी काठमाडौं हुँदै पोर्चुगल आईपुगे । अहिले उनिहरुको बसाईं छट्पटीमै बितिरहेको छ । उनको छोरा राजन राईका अनुसार आफू काममा व्यस्त हुने भएकोले पर्याप्त समय दिन नसक्दा बुबाआमाले उकुसमुकुस महसुस गरेको बताउँछन् । भाषा र बाटोको ज्ञान नहुँदा कैदी भएको महसुस गरेको राईले बताए ।

हुन त आप्रवासीहरुका लागि पोर्चुगल एक प्रकारको चौतारी हो । रेसिडेन्सि कार्ड लिन्छन्, समयक्रममा यहाँको पासपोर्ट लिन्छन् र कमाइ राम्रो भएको अन्य देश लाग्छन् । तर यहाँको हावापानी नेपालको मौसमसँग मेल खाने भएकाले बुढाबुढी उमेर भएकाहरुले भने युरोपको अन्य देशको तुलनामा पोर्चुगलमा बस्न रुचाउँछन् । त्यसैले यहाँ रहने हरेक नेपालीको एक पटक बा-आमा ल्याउने रहर हुन्छ ।

धनकुटाका धनराज तितुङको पनि आफ्नो आमालाई पोर्चुगल ल्याएर घुमाउने रहर छ । फ्यामिलि एपोइन्टमेन्ट बेला-बेलामा खुलाउने भएकोले उनी चनाखो छन् । खुल्नसाथ भिसाको प्रक्रिया थाल्ने बताउँछन् । उनी भन्छन्, ‘आफ्नो कर्मभूमिमा एकपटक आमालाई ल्याएर घुमाउने ठूलो इच्छा छ ।’

गैरआवासीय नेपाली संघ, पोर्चुगलका अध्यक्ष रबीन अधिकारीका अनुसार यहाँ कर्मथलो बनाएका धेरै नेपालीहरुले घुमघामका लागि आफ्ना बा-आमाहरु ल्याउने गरेका छन् । हावापानी नेपालसँग मिल्दोजुल्दो भएकाले नेपाली प्रौढ अवस्थाका मानिसहरुलाई पोर्चुगल उपयुक्त छ नै तर भाषा र नौलो परिवेशका कारण चाँडै नेपाल फर्कन चाहाने कतिपय बा-आमाहरु पनि रहेको अध्यक्ष अधिकारीको भनाइ छ ।

सबै मानिसहरुका रुची एकनासका हुँदैनन् । कोही नयाँ परिवेश मन पराउँछन् र चाँडै घुलमिल हुन्छन् भने कसैलाई नयाँ ठाउँ निकै सकसपूर्ण लाग्छ । तर विदेशमा काम गर्ने जोकोही नेपालीहरुलाई आफ्ना बा-आमाहरुलाई एकपटक आफ्नो कर्मथलो घुमाउने इच्छा हुन्छ नै तर कसैको चाहाना पूरा हुन्छ, कसैको हुँदैन।