स्थानः लैनचौरस्थित राष्ट्रकवि माधवप्रसाद घिमिरेको घर ।
हामी पुग्दा घर सुनसान जस्तै थियो । छिमेकीको घरमा कुनै धार्मिक अनुष्ठान भइरहेको रहेछ । त्यहीँ बजेको माइकको ध्वनीले बगैंचामा चिर्बिर चिर्बिर गर्दै उडिरहेका चराहरुको आवाजलाई चुनौती दिइरहेको भान हुन्थ्यो ।
हामी राष्ट्रकविको बैठक कोठामा पुग्यौं, जहाँ उनका कान्छा छोरा ‘राष्ट्रकविको हालखबर बुझ्न आएका दुई किशोरसँग भलाकुसारी गरिरहेका थिए । उनले सोफामा बस्न इशारा गर्दै भने, ‘बुवा खाना खाएर भर्खरै आराम गरिरहनुभएको छ, एकैछिन कुर्नुहोस् है ।’
हामीले १० मिनेट पर्खियौं ।
राष्ट्रकवि ढोकामा प्रकट भए । उनका ओंठमा हल्का मुस्कान दौडिएको देखियो । सामान्य चिनजानपछि उनले सोफामा बस्दै सुस्तरी सोधे, ‘कति कामले आउनुभयो ?
हामीले राष्ट्रकविलाई भेट्नुभन्दा करिब १८ घण्टाअघि एउटा हल्ला फैलिएको थियो, ‘राष्ट्रकविको निधन भो ।’ सामाजिक सञ्जालमा यो खबर भाइरल भयो । कतिले ‘श्रद्धान्जली अर्पण’ गर्न भ्याए । कति पत्रिकाले त ‘राष्ट्रकविको निधनप्रति गहिरो दुख जनाउँदै’ उनको जीवनीसमेत लेख्न भ्याए । कवि भूपि शेरचनले लेखेजस्तै भो, ‘यो हल्लै हल्लाको देश हो ।’
मै मरी गएको….
राष्ट्रकवि घिमिरे स्वयम्ले गीत लेखेका थिए, ‘आजै राति के देखेँ सपना, मै मरी गएको ।’ सोमबार बिहान आँखा खुल्दा झन्डै त्यस्तै भयो उनलाई । धर्मपत्नीले ओछ्यानमै खबर सुनाइन्, ‘हजुरको आयु बढ्यो ।’
रातभर आफ्नै मृत्युको खबरले सनसनी मच्याएको कविवरले भेउ नै पाएका रहेनछन् । जब धर्मपत्नीले अघिल्लो रातको घटनाबारे बेलीबिस्तार लगाइन्, राष्ट्रकविलाई अनौठो लाग्यो । र, रमाइलो पनि ।
‘मेरो मृत्युको खबर कसले फैलायो’ भन्नेतर्फ उनले पटक्कै ध्यान दिएनन् । बरु हाँस्दै भने, ‘कस्तो आश्चर्य भो, आफैं मरेको खबर सुन्न पाइयो ।’
आफु मरेको खबर सुनेपछि राष्ट्रकविलाई कविता फुर्यो । उनले कुराकानीको सिलसिलामा एक हरफ कविता सुनाए । छोरो राजीवले त्यसलाई आफ्नो फेसबुकमा अपलोड गरेछन् ।
‘यही जुनीमा अर्को जुनी पाएँ,
लाख लाख नेपालीको माया पाएँ ।’
यो दिन उनका निम्ति दुर्लभ क्षण बन्यो । किनभने, आफ्नो मृत्युपछि समाजमा कस्तो तरंग आउँछ भन्ने कुरा उनले जीवितरुपमै अनुभूत गर्न पाएँ ।
‘म मरेको कुरा कति छिटो देश विदेशमा फैलिएछ’ राष्ट्रकविले आश्चर्य मानेजस्तै गरेर साउतीको भावमा भने, ‘कोही छोरीले क्यानडाबाट, कोही छोरीले अफ्रिकाबाट फोन गरे । मलाई त रमाइलो लाग्यो ।’
जमाना फेरिएछ
राष्ट्रकवि कति पनि विचलित थिएनन्, आफ्नै मृत्युको हल्लाले । उनले त यसलाई परिवर्तित समाजको सूचकका रुपमा स्वीकारेका रहेछन् । ‘पहिला एउटा सानो सूचना पुर्याउन कति समय लाग्थ्यो’ राष्ट्रकविले भने, ‘अहिले त एकैछिनमा देश(विदेशमा फैलिने रहेछ ।’ सामाजिक सञ्जालको बढ्दो प्रयोगले सूचना प्रवाह प्रभावकारी भएको राष्ट्रकविको ठम्याइ छ ।
न रोग, न शोक
हामीले सोध्नै परेन, राष्ट्रकविले हौसिएर भने, ‘अबको डेढ बर्षपछि म सय बर्षमा पुग्छु ।’
आफ्नो उमेरको जनाउ दिएर आफु स्वस्थ्य र तन्दुरुस्त रहेको पुष्टि गर्न खोजिरहेका थिए, उनी ।
सोधियो, ‘तपाईलाई कुनै रोग छ कि ? वा अघिल्लो रात दुख बिमार पो पर्नुभयो कि ?’
‘हेर्नुहोस्, म तपाईसँग बोलिरहेको छु, हिँडिरहेको छु, खाइरहेको छु, लेखिरहेको छु’ राष्ट्रकविले प्रतिप्रश्न गरे, के म रोगी देखिन्छु ?’
उनलाई मधुमेह र उच्च रक्तचाप रहेछ, जो यत्तिको उमेरमा स्वभाविक मानिन्छ । त्यसबाहेक कुनै समस्या छैन रे ।
राष्ट्रकविले दंग पर्दै भने, ‘यो उमेरमा जस्तो हुनुपर्ने हो, त्योभन्दा बढी तगडा छु म ।’
बोल्दा उनको आवाज थोरै थर्रथराउँछ । आँखाको चेप रसाउँछ । श्रवण शक्ति अलि कमजोर भएको छ । तर, उनको अनुहारको ओज हराएको छैन । जाँगर हराएको छैन । सिर्जनसिलता हराएको छैन । यो उमेरमा पनि महाकाव्य लेखिरहेका छन्, ऋतम्भरा । आउँदो दशैंसम्म महाकाव्यको मैझारो गर्ने योजनामा छन् । शिव मुखिया, अनलाईन खबर
प्रतिक्रिया