केही समययताका घटना हेर्ने हो भने पत्रकारमाथि दुव्र्यवहार तथा आक्रमणका घटना भइरहेका छन्। सरकारले पनि पत्रकारमाथि प्रहार गरिरहेको छ। पछिल्लो उदाहरण हो गत वैशाख २६ गते संसदमा दर्ता भएको मिडिया काउन्सिल विधेयक।

नेपालमा पत्रकारमाथिका दुव्र्यवहारका घटना पनि दोहोरिरहेका छन्। यसै क्रममा सरकार प्रमुखबाटै सुनियोजित रूपमा पत्रकारमाथि दुव्र्यवहार भइरहेको छ। केही साताअघि मात्र इटहरी उपमहानगरपालिकाका प्रमुख द्वारिकलाल चौधरीले पत्रकारमाथि दुव्र्यवहार गरेको घटना सेलाएको छैन।

प्रमुख चौधरीको अभिव्यक्तिले प्रस्ट पार्छ कि पत्रकारिता पेसा भनेको सरकारको गीत गाउने हो। यो बुझाइ उनीभन्दा उनका अन्धभक्त कार्यकर्ताको बढी रहेको उदाहरण प्रशस्तै छ। पत्रकारको समाजप्रतिको दायित्वभन्दा पनि उसले रहरले पत्रकारिता गरेको र कालोधन्दाका लागि पत्रकार भएको भन्ने आममानिसमा गलत बुझाइ छ।

पत्रकारले समाजमा रहेका विकृति, विसंगति, भ्रष्टाचार कलोधन्दाका घटना समाचारको माध्यमबाट सम्प्रेषण गर्दा सम्बन्धित पक्षलाई प्रभाव पर्नु स्वभाविकै हो। आम मानिस स्पष्ट हुन जरुरी छ कि सञ्चार जगत नहुने हो भने मानिसले देश, विदेशमा भएका घटना थाहा पाउन मुस्किल हुन्छ। सञ्चार जगतमा अनेक प्रकारका समाचार आउँछन् चित्त नबुझेमा सम्बन्धित सञ्चार माध्यममा जानकारी गराउने, खण्डन छाप्ने, महासंघमा उजुरी दिने अनेक प्रक्रिया रहँदा रहँदै पनि किन सरकारले पटक–पकट पत्रकारमाथि नै प्रहार गर्छ ?

पत्रकारिता र प्रविधिको कारण घरमै बसेर फेसबुकमै अनेक समाचार आउँदा आम मानिस सेकेन्डभरमै सुसूचित भइरहेका छन्। तर, बग्रेल्ती खुलेका अनलाइन पोर्टलले भने गलत सूचना सम्प्रेषणसँगै भ्रामक समाचार प्रदान गर्दा पत्रकारिता क्षेत्रको स्थिति खस्कँदो रहेको उदाहरण प्रशस्तै छन्।

आम मानिसले के बुझ्न जरुरी छ भने पत्रकारले आफ्ना कुरा दिने हैन कि मेरो समस्या दिने हो भन्ने बुझ्नुपर्छ। अर्थात्, पत्रकारले आमजनताको आवाज लेख्ने हो। जनताको समस्या लेख्ने हो। जनताको विचार उजागर गरेर सरकारलाई घच्घचाउने हो। सरकारलाई सुशासनमैत्री बनाउने हो। सरकारलाई मर्यादित र उत्तरदायी बनाउने हो।