विदेश जानुभन्दा अघि नै मैले विदेश जाँदा अभिमुखीकरण लिएर जानुपर्छ भन्ने सुनेको थिएँ । अभिमुखीकरण तालिममा सम्बन्धित देशको हावा पानी रीतिरिवाज, परम्परा, भाषा र धर्मको बारेमा जानकारी दिइन्छ भन्ने थाहा पाएपछि मैले तालिम लिएँ । केहीले त अभिमुखीकरण तालिमको प्रमाण पत्र म्यानपावरले दिइहाल्छ किन समय बर्बाद पार्नु पनि भने तर मैले उनीहरुको कुरालाई वास्तै नगरी तालिम लिएँ ।

तालिम लिएर म मलेसियाको आल्मुनियम कम्पनीमा पुगें । त्यहाँ पुगेर पनि सुरुमा त खासै भाषा वुझिन । मैले त्यहाको भाषाका लागि मलेसियामा २० देखि २२ वर्षसम्म बसेका पुराना बसिसँग साथी वनि भाषा सिक्न थालें । दुई महिनामा मलाई धेरै कुरा बोल्न आउन थाल्यो । ६ महिनापछि मलेसियामै खुलेको सदस्यता लिएँ । ३ सय ५० रुपैयाँ तिरेर सदस्य बनेको थिएँ । यो क्लब २० देखि २२ वर्षसम्म मलेसियामा बिताएका पुराना साथीहरुले स्थापना गरेको संस्था रहेछ । यो संस्थाले विदेशमा समस्यामा परेका कामदारलाई सहयोग गथ्र्यो ।

मलेसियाको बसाई दुई वर्ष पुगेको थियो । एक दिन म काम गरिरहेका बेला माथिबाट पलामको टुक्का झरेर मेरो दाहिने हातको हत्केला काटियो । उपचार गर्ने क्रममा मेरो हात अलि ठिक भएपछि कम्पनीको हाकिमले अब तिमी घर जाउ तिमी यहाँ काम गर्न सक्दैनौं भन्यो । घरको आर्थिक अवस्थाले विदेशिएको म त्यति बेला फर्किन सक्ने अवस्थामा थिइन । त्यसैले म्यानपावरमा फोन गरें । कम्पनीले मलाई फर्काइदिने भयो भनेर पैसा फिर्ता गर्न आग्रह गरें तर म्यानपावरले कुनै जवाफ नदिई फोन काटिदियो ।

कुनै उपाय नभएपछि मैले आफ्नो समस्या क्लबमा राखें । भोलिपल्ट क्लबले कम्पनीसँग कुरा गरिदियो । त्यसपछि मलाई कम्पनीले बोलाएर के गर्न सक्छौं रु गर्न सक्ने काम दिन्छौं भन्यो । मैले मलाई अलि सजिलो काम दिनु म गर्न सक्छु भनेपछि मलाई नक्साहरुको फोटो कपी गर्ने काम दियो । मैले फोटोकपी गरेर र ठाउँ ठाउँ पुर्याउँथें । त्यसै गर्दै मैले सजिलोसँग काम गरेर चार वर्ष बसेर फर्किएँ । त्यसको एउटै कारण थियो भाषा ।

यहाँ अभिमुखीकरणमा थोरै जानकारी पाएको थिएँ । त्यहाँ पुगेपछि संलग्न भएको क्लबका साथीहरुका कारण भाषा जान्ने भएँ । त्यसैले विदेश जाने तयारी गरिरहेका साथीले भाषालाई सामान्य नठान्नुहोला । विदेश जानेहरुका लागि भाषा एकदमै ठूलो हतियार हो ।