काठमाडौं । जीउ टसकोमस हुँदैन । तिर्खाले प्याकप्याक बनाएको छ । छेवैमा पानी छ । हेर्न सक्छन्, पिउन सक्दैनन् ।
भीरबाट खसेर खोचमा अडिएका १६ वर्षीय अञ्जन सुनारको मुखमा चार दिनपछि पानी पर्यो । उनको ‘सकुशल’ उद्धार त भयो तर मेरुदण्डको हड्डी भाँचिएको अवस्थामा ।
पोखराको छोरेपाटन तलपट्टि फुस्रेखोलासँग डेभिज फल्सबाट बग्ने भङखोला मिसिन्छ । दोभानभन्दा अलि माथिपट्टिको डिलमा त्यस दिन उनी टहलिँदै थिए । सोमबार मध्य दिनमा फुस्रेखोलाबाट कोही चिच्यायो, ‘माछा, माछा’।
उनी डिलको छेउमै गएर आवाज आएतिर हेरे । धेरै डिलमा पुगेकाले उनको खुट्टा चिप्लियो । तल खसे । रूखमा, ढुंगामा ठोक्किँदैठोक्किँदै बिनामेसै झरे । केही तल पुगेपछि ढुंगामा टाउको बजारियो । त्यसपछि केही चेत पाएनन् ।
केहीबेरमा होस खुल्दा आफू रूखमा अडिएको थाहा पाए । खुट्टा चलाउन खोजे, सकेनन् । ढाडको हड्डी सुन्निएको थियो । कम्मरभन्दा मुनि चलेन । तल हेरे, डरलाग्दो खोच छ । ठूल्ठूला ढुंगामा ठोक्किँदै भङखोला बगिरहेको छ ।
खोला किनारको केही माथिपट्टि अलिकति ठाउँ छ । उनी दुई हात र छातीको सहारामा घिस्रिँदैघिस्रिँदै तीरसम्म पुगे । ‘रूखमै बसिरहेको भए अहिलेसम्म त्यहीं हुन्थेहोला,’ मणिपाल अस्पतालको आईसीयूबाट निस्किएर शुक्रबार सर्जिकल वार्डमा सरेका उनले भने, ‘मद्दत माग्न तल झरें।’
पोखरामा मठ्ठै पानी परेको छैन । भङखोला उर्लिएको थिएन । खोलो बढेको भए अडकिएको रूखबाट तल झर्दा सिधै खोलामा खस्थे उनी ।
रूखबाट ३ मिटरजति तल पानीले नभेटेको ठाउँमा पुग्न दिनभरि लाग्यो उनलाई । यो खबर आजको कान्तिपुर दैनिकमा पोखराबाट दीपक परियाले लेखेका छन्।
हातले ससाना ढुंगा पन्छाए । त्यहीं पल्टिए । दुखाइ बढ्दै गयो । निद्राले लठ्याएजस्तो भयो । चिच्याउने हिम्मत आएन । रुन पनि मन लागेन । मनमनै सोचे, ‘अब बाँच्दिनँ होला ।’
ढाडको दुखाइले उनको डर पनि भागिसकेको थियो । जनावरको डर लाग्यो न भूतप्रेतको । भोलिपल्ट बिहान डिलमा फोहोर फ्याँक्ने आए । उनले चिच्याउने हिम्मत गरे । चिच्याए । उनको स्वर भङखोलाको सुसाइमा मिसियो ।
पानीको छालले उनको स्वर कता पुर्याउँथ्यो पुर्याउँथ्यो । डिलसम्म पुग्दै पुगेन । सोचे, ‘अब चिच्याएर कसैले सुन्दैन।’
मंगलबारबाट झन् दुखाइ बढ्दै गएको थियो । निद्राले छपक्क छोप्थ्यो । उनी कोही देखी पो हालिन्छ कि भन्ने आशामा ब्युँझिरहन खोज्थे । भोक लागेको मेसै पाएनन् । तिर्खा लाग्थ्यो, खोलाको पानी हेरेर मन बुझाउँथे।
डेढ दिन लगाएर उनी सुतिरहेको ठाउँबाट अर्को ढुंगामा आडेस लगाउन पुगे । बुधबार आकाशबाट पानी पर्यो । तिर्खाले सताएको थियो । मुख ‘आँ’ गरेर बसे । दुई–चार थोपा पानी मुखमा पर्थ्यो ।
बिहीबार बिहान १० बजेको हुँदो हो । उनकै घरतिरका एक वृद्ध माछा मार्दै भङखोलामा आइपुगे । उनले एकपल्ट आनन्द मानेर लामो सास फेरे । बल्ल चिच्याए, ‘बाजे, बाजे’। ती बाजे उनको स्वर पछ्याउँदै उनी भएठाउँ पुगे।
अञ्जनले पानी मागे । बाख्रा हेर्न आएका बाजे पानी लिन गए । खोलामा नुहाइधुवाइ गर्न पुगेका अरूलाईपनि बटुलेर लगे । बाजेले पानी दिए, उनीहरूले चाउचाउ । पानी र चाउचाउ खाएपछि बल्ल उनलाई लाग्यो, ‘अब त बाँच्छु ।’
तिनैले प्रहरीमा खबर गरे । सशस्त्र प्रहरीको उद्धार टोली पुगेर उनलाई खोंचबाट झिक्यो । पोखरा स्वास्थ्य विज्ञान प्रतिष्ठान पुर्यायो ।
प्रतिक्रिया